James Brandon Lewis (Buffalo, N.Y. 1983) behoort mijn inziens tot een van de belangrijkste jazzsaxofonisten van deze tijd, zijn productie is fenomenaal, 7 albums in 6 jaar en allemaal anders van karakter, geen geringe prestatie. Na zijn fenomenale duo album “Live at Willisau”met drummer Chad Taylor is er dan nu “Molecular”met zijn nieuwe quartet met wederom Chad Taylor op drums, Aruán Ortiz op piano en Brad Jones op bas. Lewis word enorm geïnspireerd door de moleculaire biologie en de hoestekst besteed daar ruime aandacht aan, maar daar wil ik de lezer niet mee lastig vallen. De muziek van Lewis beweegt zich tussen de geëigende paden van de moderne jazz en de avant-garde jazz, eigenlijk een ideale synthese van de hedendaagse jazzmuziek. In mijn oren is zijn muziek een verademing, geen herhaling van de progrock uit de jaren ’70, geen overdosis aan elektronica maar een mix van de freejazz en de modale jazz van Coltrane en zijn opvolgers.

Hij bewijst dat er moderne jazz gemaakt kan worden die niet per se elementen uit de hip-hop of andere invloeden uit de popcultuur hoeft te bevatten. Deze mening zal wel weer weerstand ondervinden van lieden die vinden dat ik niet met de tijd meega, het zij zo. Ik zie in zijn carrière wel een link met die van David Murray, die begon ooit in de Loft scene met (toendertijd) behoorlijk vrije muziek, ook wel uitgemaakt als “piepknor muziek”en daarna wisselde hij zijn “gepiep”net zo makkelijk af met tenorsolo’s in de categorie “Ome Ben”(Ben Webster). Voor Lewis is elk nieuw album een afzonderlijk project met een nieuwe benadering, ik noemde al zijn belangstelling voor de moleculaire biologie, daar komen nog een aantal andere interesses bij zoals de science fiction van Isaac Asimov, de schilderkunst van Wassily Kandinsky en ook Leonard Bernstein en zijn voormalige leraar Charlie Haden, kortom een interessant karakter.

Brandon Lewis schreef alle composities en speelt tenorsax, en hoe, hij heeft een magistraal geluid en kan scheuren als een ouderwetse honker en dat alles met zoveel energie dat de spetters als het ware rondvliegen, geweldig. Dat gebeurt allemaal in het openingsnummer “A Lotus Speaks”, gevolgd door het rustige “Of First importance” waar James zijn sax lyrisch laat zingen met een enorme souplesse. Zo wisselen de nummers elkaar zodanig af dat er nooit een moment van verveling kan toeslaan, het spel van James is als een brandend vuur, het dooft nooit en de rest van de groep is een super geoliede machine waarin allen uitblinken met name het superieure drummen van Chad Taylor, luister naar zijn afgewogen solo in het nummer “Helix”, perfect.

Het nummer “Per 1” met een staccato ritme van saxofoon en drums met de piano daaromheen wervelend” gaat het intrigerende titelnummer “Molecular” vooraf, in Molecutar speelt de piano een belangrijke rol met een breed uitwaaierend spel waarna de sax van James er als een mes doorheen snijdt, het lijkt erop alsof de hoogtijdagen van Archie Shepp zijn teruggekeerd, wat een sound. Ook in “Cesaire”laat James zijn sax luid schallen, het doet hier denken aan de het geluid dat Gato Barbieri liet horen op zijn platen op het Flying Dutchman label van Bob Thiele, Gato is niet meer maar James Brandon Lewis wel ! Het is puur genieten geblazen met dit superieure quartet!

Jan van Leersum.